فراتر از یک باشگاه

نام کامل باشگاه:
باشگاه فوتبال بارسلونا
لقب:
آبی و اناری‌ها
تاریخ تأسیس:
29 نوامبر 1899
نام ورزشگاه:
نوکمپ (گنجایش: 98,772)
مدیرعامل:
سندرو راسل
سرمربی:
جوزپ گواردیولا
بهترین گلزن تاریخ:
سزار رودریگز (235)
گروه هوادارها:
کلوز (culés)

باشگاه فوتبال بارسلونا، باشگاهی ورزشی است که در شهر بارسلون، واقع در ایالت کاتالونیا از کشور اسپانیا قرار دارد. شهرت این باشگاه بیشتر به خاطر تیم فوتبال آن است، که در سال 1899 توسط عده‌ای اهل سوئیس، انگلیس و اسپانیا و به رهبری خوان گمپر تاسیس شد. باشگاه به نوعی، نهادی برای ترویج فرهنگ و زبان کاتالان است، و از این رو عبارت «فراتر از یک باشگاه» (Més que un club) را به عنوان شعار خود انتخاب کرده است. سرود رسمی باشگاه، El Cant del Barҫa، اثر جوزپ ماریا اسپیناس نام دارد. تیم فوتبال بارسلونا یکی از سه تیمی است که هرگز به دسته‌ای پایین‌تر از لالیگا سقوط نکرده است، و نیز با 20 قهرمانی در لالیگا، 25 قهرمانی در جام حذفی، 7 قهرمانی در سوپرکاپ و 2 قهرمانی در لیگ کاپ، بعد از رئال مادرید پرافتخارترین تیم اسپانیا است. در آن سال‌ها که اسپانیا سرگرم جنگ و نزاع‌های سیاسی خودش بود، باشگاه نیز مانند بسیاری از باشگاه‌های دیگر از جنگ در امان نماند و آسیب‌های بسیاری دید و تلخ‌ترین سال‌های بارسا در این زمان‌ها رقم خورد. آن‌ها همچنین با بردن در مجموع 9 عنوان اصلی در اروپا، یکی از موفق‌ترین تیم‌های حاضر در اروپا می‌باشند. 3 قهرمانی در لیگ قهرمانان، 3 قهرمانی در جام یوفا، 4 قهرمانی در جام در جام اروپا و 2 قهرمانی در سوپرکاپ اروپا دستاورد بارسلونا در اروپا تا به امروز می‌باشد. در سال 2009، بارسلونا موفق شد اولین باشگاهی باشد که سه گانه لالیگا، کوپا دل ری و لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا را به دست می‌آورد. همچنین بارسلونا تنها تیمی است که از سال 1955 همواره در جام باشگاه‌های اروپا حاضر بوده است. استادیوم باشگاه نوکمپ نام دارد، که با گنجایش 98,772 تماشاگر، بزرگترین استادیوم در اروپاست. بارسلونا از درجه بالایی از محبوبیت برخوردار است، حدود ٪25,7 مردم اسپانیا طرفدار بارسلونا هستند، و این در حالی است که بر اساس بررسی‌ای که اخیراً انجام شد، بارسلونا با دارا بودن 44,2 میلیون هوادار در اروپا، پرطرفدارترین تیم حاضر در اروپا نیز هست. باشگاه همچنین با دارا بودن 156،366 عضو رسمی در ژوئن 2007، بیشترین عضو ثبت نام شده را در میان تمام باشگاه‌های فوتبال دنیا دارد. طرفداران بارسلونا همچنین به culés معروفند. بارسلونا رقابت بی‌نظیری با رئال مادرید داشته و با این تیم در یکی از مشهورترین مسابقه‌های فوتبال در جهان موسوم به ال کلاسیکو رقابت می‌کند. در فصل 2007-08 بارسلونا با درآمدی بالغ بر 308,8 میلیون یورو تبدیل به سومین باشگاه ثروتمند جهان شد. بارسلونا دارای تیم دومی به نام بارسلونا اتلتیک نیز هست و تا قبل از 2007، تیم جوانان باشگاه به نام بارسلونا سی نیز فعالیت می‌کرد.

تاریخچه:

سال‌های اولیه (1899-1980)

در 29 نوامبر سال 1899 هانس گمپر به همراه یازده نفر از مشتاقان فوتبال که در این قسمت از دنیا هنوز تا حد زیادی ناشناخته بود باشگاه اف سی بارسلونا را تاسیس کرد او هرگز نمی‌توانست عظمتی که ابتکارش به آن تبدیل خواهد شد را تصور کند .اف سی بارسلونا در تاریخ بیش از صد سالش به طور ویژه در هر محیطی رشد کرده و به چیزی فراتر از یک باشگاه تبدیل شده تا شعار این باشگاه (فراتر ازیک باشگاه) به واقعیت تبدیل شود. (منبع سایت رسمی طرفداران باشگاه در ایران) این باشگاه به مرور زمان به چیزی مانند سمبلی برای مردم فوتبال کاتولونیا و البته برای بارسلونا تبدیل شده در 22 اکتبر 1899، خوان گمپر در روزنامه لوس دپورتس آگهی‌ای به چاپ رساند و در آن تمایل خود را برای تشکیل یک باشگاه فوتبال اعلام کرد. در پی این آگهی، در 29 نوامبر همان سال بعد از جلسه‌ای در خیمانسیو سوله، نتایج مثبتی حاصل شد، و سپس 11 بازیکن جذب شدند؛ واتر وایلد، لوئیس دی اوسو، بارتومئو ترادس، اوتو کونزله، اوته مه یر، انریک دوکال، پره کبوت، کارلس پوجول، جوزپ لوبت، جانپارسونز و ویلیام پارسونز. و در نتیجه باشگاه فوتبال بارسلونا متولد شد. چندین باشگاه دیگر اسپانیا، از جمله رئال مادرید و اتلتیک بیلبائو نیز دارای موسسانی انگلیسی بوده‌اند، از این رو دارای نامی انگلیسی نیز می‌باشند.
بر اساس افسانه‌ای، خوان گمپر در انتخاب رنگ پیراهن تیم، یعنی آبی و اناری، از رنگ پیراهن بازل سوئیس الهام گرفته است. اگرچه تیم سوئیسی دیگری که گمپر با پیراهن آن بازی کرده، یعنی تیم محلی‌اش در زوریخ، و نیز تیم مدرسه مرچنت تیلور در کزبی انگلیس، هر دو به عنوان تیم‌هایی مطرح هستند که ممکن است گمپر ایده پیراهن بارسلونا را از آن‌ها گرفته باشد. بعد از حضور در لیگ کمپونانو دی کاتالونا و کوپا دل ری، بارسلونا به سرعت نام خود را در بین تیم‌های پیش رو در فوتبال اسپانیا قرار داد. در 1902 باشگاه اولین جام خود، کوپا ماکایا، را دریافت کرد، و نیز در همان سال در فینال اولین دوره کوپا دل ری به مصاف بیزکایا رفت که 1-2 مغلوب شد.

دوران ریاست گمپر (1908-1923)

در 1908، خوان گمپر برای اولین بار به عنوان ریاست باشگاه برگزیده شد. گمپر ریاست را در شرایطی خاص بر عهده گرفت: باشگاه از سال 1905، بعد از فتح کمپئوناتو دی کاتالونا، به این طرف، موفق به کسب هیچ عنوانی نشده بود و در نتیجه از لحاظ مالی در وضعیت مساعدی قرار نداشت. گمپر در 5 دوره متفاوت، در بین سال‌های 1908 تا 1925، ریاست باشگاه را بر عهده داشت، و حدود 25 سال را در مجموع در خدمت باشگاه گذراند. یکی از مهم‌ترین دستاوردهای او، کمک به بارسا برای به دست آوردن یک ورزشگاه اختصاصی بود. در 14 مارس 1909، بازی‌های خانگی تیم به ورزشگاه کرر اینداستریا، که 8٬000 نفر گنجایش داشت، انتقال یافت. گمپر همچنین تلاش‌هایی برای افزایش تعداد اعضای باشگاه انجام داد، طوری که در سال 1922، تعداد اعضای باشگاه به فراتر از 10٬000 نفر افزایش یافت. در این برهه، ورزشگاه باشگاه دوباره تغییر یافت، و این بار به لس کورتس، که در همان سال افتتاح شده بود. ورزشگاه جدید 22٬000 نفر گنجایش داشت که بعدها به 60,000 نفر هم رسید. گمپر همچنین جک گرینول را به عنوان سرمربی انتخاب کرد. هدایت او سبب شد که موقعیت بارسا از نظر فنی دچار تحول شود. در دوران گمپر، تیم فوتبال بارسلونا موفق شد یازده کمپونا تو دی کاتالونا، شش آکوپا دل ری و چهار کوپا دی پیرنز به دست آورده و نخستین «عصر طلایی» خود را تجربه کند.

دوران دیکتاتوری ریوه را و جنگ‌های داخلی (1939-1974)

در 14 ژوئن 1925، جمعیت حاضر در یک مسابقه، به نشانه همراهی با اورفئو کاتالا، سرود (در متن اصلی دیده شود) پادشاهی را هو کردند، اقدامی خودجوش که به در واقع واکنشی بود به دیکتاتوری پریمو دی ریوه را. حکومت به عنوان انتقام، ورزشگاه را تعطیل کرد و گمپر را هم مجبور به کناره‌گیری از ریاست باشگاه کرد. در 1928، مراسم قهرمانی بارسلونا در جام حذفی اسپانیا با ترانه‌ای به نام اودا اِ پلاکتو برگزار شد، ترانه‌ای که توسط یکی از اعضای اصلی گروه «نسل 27»، رافائا آلبرتی، و در وصف عملکرد قهرمانانه دروازه‌بان بارسا، نوشته شده بود. در 30 ژولای 1930، بنیان‌گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌ای افسردگی که به خاطر مشکلات شخصی و اقتصادی ایجاد شده بود، اقدام به خودکشی کرد. اگر چه بارسلونا بازیکنان بزرگی مانند جوزپ اسکولا داشت که می‌توانستند به تیم کمک کنند، اما باشگاه بعد از این وارد دوره‌ای از افت و نزول شد، که در آن کشمکش‌های سیاسی جامعه ورزشی را به کلی تحت شعاع قرار داده بود. در این دوران، بارسا در سه جبهه با بحران رو به رو بود، مالی، اجتماعی (شمار اعضای باشگاه روز به روز کاهش می‌یافت) و ورزشی (با اینکه تیم جام کمپیونات دی کاتالونیا را در 1930، 1931، 1932، 1934، 1936 و 1938 تصاحب کرد، اما جز جام قهرمانی 1937 که بعدها پس گرفته شد، در سطح اسپانیا توفیق چندانی نداشت).
یک ماه بعد از شروع جنگ داخلی، رئیس چپ‌گرای بارسا، جوزپ سانیول، توسط سربازان فرانسیسکو فرانکو در نزدیکی گواداراما به قتل رسید. در تابستان 1937، اعضای تیم در اردوی مکزیک و آمریکا بودند که خبر وقوع جنگ داخلی دیگر به آن‌ها رسید. قرار داشتن تیم در آن تور باعث شد که باشگاه از نظر اقتصادی در امان بماند، و نیز نصف بازیکنان خواستار پناهندگی به مکزیک و فرانسه شدند. در 16 مارس 1938، فاشیست‌ها بمبی را در دفتر باشگاه انداختند که خسارت قابل توجهی بر جا گذاشت. چند ماه بعد، بارسلونا زیر سلطه فاشیست قرار گرفت، و به عنوان نمادی از یک کاتالانی مبارزه با مشکلات بسیار جدی‌ای مبارزه می‌کرد، و این در شرایطی بود که تعداد اعضای باشگاه به تنها 3٬486 نفر کاهش پیدا کرده بود.
بعد از جنگ‌های داخلی اسپانیا، زبان کاتالانی و پرچم کاتالانونیا ممنوع شد و تیم‌ها از استفاده از اسامی غیراسپانیایی منع شدند. این اقدام سبب شد که باشگاه اجباراً به نام اسپانیایی «Club de Fútbol Barcelona» تغییر نام دهد و همچنین پرچم کاتالونیا را از نماد باشگاه حذف کند. در سال 1934، بارسلونا در نیمه نهایی کوپا دل جنلاریزیمو به مصاف رقیب دیرینه خود، رئال مادرید رفت. بازی رفت در لس کورتس با برتری 3-0 بارسلونا تمام شد. قبل از آغاز بازی برگشت، یک مقام امنیتی از طرف ژنرال فرانکو در رختکن بارسلونا با بازیکنان دیدار کرد. او به آن‌ها "یادآوری" کرد که آن‌ها تنها به واسطه "سخاوت" حکومت است که می‌توانند بازی کنند. بعد این اظهارات، در زمین بازی رئال کاملا بر بازی تسلط داشت، و در پایان بارسا را با نتیجه 1-11 در هم کوبید.

جنگ و شروعی دوباره

در آن سال‌ها که اسپانیا سرگرم جنگ و نزاع‌های سیاسی خودش بود، باشگاه نیز مانند بسیاری از باشگاه‌های دیگر از جنگ در امان نماند و آسیب‌های بسیاری دید و تلخ‌ترین سال‌های بارسا در این زمان‌ها رقم خورد. در سال 1940 اهالی بارسا دوباره توانستند فعالیت خود را شروع کنند و سعی در ساختن تیم و باشگاهی در حد نام ایالت کاتالونیا نمودند و موفق شدند پس از پنج سال یک قهرمانی دیگر در لیگ بدست آورند. این قهرمانی مدیون فداکاری‌های بازیکنانی نظیر: سزار، والاسکو و... بود که در این پیروزی‌ها نقشی انکار ناشدنی داشتند. اسامی تیم قهرمان سال 1945: والاسکو، کویکو، والرون، الیاس، کورتا، کالور بنیتو، رایش، گونزالوو II، کالوت، سیرا، سانز، کارو، سوسپدرا، واله، اسکولا، ماریانو مارتینز، گونزالوو III، براوو، روودا، باسیلو، ریبا، سزار، سگوئر در سال 1950 بارسا یک بازیکن بزرگ و نابغه را در ترکیب خود دید. کوبالا بازیکنی که در خط حمله بازی می‌کرد و دارای نبوغ عجیبی بود. در طی سال‌های حضور وی در باشگاه بزرگ بارسلونا کمتر پیش می‌آمد که بارسلونا مسابقه‌ای را با پیروزی پشت سر نگذارد. حضور وی در بارسا موجب شده بود بارسا به یکی از قدرت‌های آن زمان بدل شود. کوبولا به همراه باسورا و سزار یک خط حمله رویائی را تشکیل داده بودند و کمتر تیمی بود که از گزند این سه مهاجم آماده در امان بماند. کوبالا بازیکنی با سه ملیت مجار، چک و اسپانیایی بود که برای هر سه تیم به میدان رفت.  

آغاز عصری جدید با لاپورتا

بعد از دوران ناامید کننده گاسپارت، ترکیب یک رئیس باشگاه جوان، خوان لاپورتا، و یک مربی جوان هلندی، فرانک رایکارد، ستاره آث میلان، باشگاه را دوباره به روزهای اوج خود برگرداند. حضور بازیکنان بین‌المللی نظیر رونالدینهو، دکو، هنریک لارسن، لودویک ژولی، ساموئل اتوو و رافائل مارکز در کنار بازیکنان محصول باشگاه و اسپانیایی مانند کارلس پویول، آندرس اینیستا، ژاوی هرناندز و ویکتور والدز سبب شد که باشگاه دوباره به دوران موفقیت خود برگردد. بارسا در 2004-05 موفق شد لالیگا و سوپر کاپ اسپانیا را ببرد، و نیز دو ستاره این تیم، یعنی رونالدینهو و اتوو به ترتیب به عنوان اولین و سومین بازیکن سال فیفا انتخاب شدند. در فصل 2005-06، بارسلونا قهرمانی‌اش در لیگ و سوپر کاپ را مجددا" تکرار کرد. نقطه اوج بارسا در لیگ، در سانتیاگو برنابئو اتفاق افتاد، جایی که بارسلونا موفق شد با حساب 0-3 رئال مادرید را شکست دهد، پیروزی‌ای که دومین برد فرانک رایکارد در برنابئو محسوب می‌شد و از این حیث او را تبدیل به اولین مربی‌ای کرد که رئال مادرید را در ورزشگاه خانگی‌اش دو بار شکست می‌دهد. عملکرد رونالدینهو در این بازی به حدی شگفت‌انگیز بود که بعد از گل دوم اش، گل سوم بارسا، هواداران رئال را وادار به تشویق و تحسین او کرد. در لیگ قهرمانان، بارسا تیم انگلیسی آرسنال را در فینال 1-2 شکست داد. در این بازی بارسا در حالیکه تا 15 دقیقه به پایان بازی مقابل تیم 10 نفره آرسنال 0-1 عقب بود، با تعویض هنریک لارسن، که آخرین باری بود که با پیراهن بارسا بازی می‌کرد، و در پی آن گل ساموئل اتوو و در ادامه جولیانو بلتی، بازیکن تعویضی، موفق شد نتیجه را به 1-2 تغییر دهد و به این ترتیب اولین جام اروپایی باشگاه بعد از 14 سال به دست آمد.

لیگ قهرمانان اروپا

اگرچه بارسا فصل 2006-07 را با قدرت آغاز کرد، اما در انتها فصل را بدون گرفتن جام به پایان برد. بعدها از تور پیش فصل بارسلونا در آمریکا به دلیل اینکه در آن چند بازیکن کلیدی، از جمله گلزن تیم ساموئل اتوو و ستاره جوان بارسا لیونل مسی، آسیب دیدند، به عنوان یکی از عوامل اصلی عدم موفقیت بارسا در این فصل نام برده شد. همچنین بعد از اینکه اتوو آشکارا از فرانک رایکارد و رونالدینهو انتقاد کرد، در تیم اختلافاتی آشکار به وجود آمد. رونالدینهو نیز پذیرفت که عدم آمادگی بالا بر روی نمایش او در این فصل اثر گذاشته است. در لالیگا، بارسا در اکثر اوقات فصل صدرنشین بود، اما با شروع سال جدید رئال مادرید توانست از بارسلونا سبقت گرفته و قهرمانی را به دست آورد. بارسا همچنین در کوپا دل ری به مرحله نیمه نهایی صعود کرد، جایی که در دور رفت آن، گتافه رقیب خود را با حساب 5-2 در نوکمپ شکست داد، که در آن لیونل مسی گلی به ثمر رساند که باعث شد همه آن را با گل معروف دیه گو مارادونا مقایسه کنند، اما در دور برگشت بازی را 0-4 واگذار کرد و از صعود به فینال باز ماند. آن‌ها در آن سال در جام باشگاه‌های جهان نیز حضور داشتند، جای که در فینال با گلی دیر هنگام مغلوب حریف برزیلی خود، اینترناسیوناله شدند. در لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا، بارسا به دلیل قانون گل زده در خانه حریف توسط لیورپول در مرحله یک شانزدهم پایانی حذف شد.
بارسلونا فصل 2007-08 را با عنوان سومی در لالیگا به اتمام رساند، و در لیگ قهرمانان و کوپا دل ری به مرحله نیمه پایانی رسید، که در هر دو توسط قهرمان همان سال حذف شد: منچستر یونایتد و والنسیا. یک روز بعد از شکست 1-4 مقابل رئال مادرید، خوان لاپورتا اعلام کرد که بعد از 30 ژوئن، جوزپ گواردیولا، سرمربی تیم دوم بارسلونا جانشین فرانک رایکارد خواهد شد.

فصلی همراه با قهرمانی شش گانه

پیش از آغاز فصل 2008-09، موجی از بی اعتمادی نسبت به رئیس باشگاه، خوان لاپورتا، به راه افتاد. این موضوع سبب شد که در انتخابات ٪60 این بی‌اعتمادی را تائید کنند، در حالیکه اگر این مقدار به ٪66 می‌رسید باعث برکناری او از سمتش می‌شد، و نتیجه این رأی‌گیری باعث استعفای 8 نفر از اعضای هیئت مدیره شد. لاپورتا به عنوان نشانه‌ای از بازگشت دوباره‌اش، همراه با مدیر ورزشی باشگاه تکسیکیی بگرستین، تصمیم گرفتند که هافبک سابق بارسلونا، جوزپ گواردیولا، را به عنوان سرمربی جدید تیم معرفی کنند. لاپورتا همچنین با فروش جیانلوکا زامبروتا، دکو، ادمیلسون و رونالدینهو، تغییراتی عمده در تیم به وجود آورد. حدود 90 میلیون یورو توسط لاپورتا و بگرستین برای بازسازی تیم هزینه شد، و بازیکنانی همچون سیدو کیتا، جرارد پیکه، مارتین کاسرس، دنی آلوز و الکساندر هلب خریداری شدند. علاوه بر این باشگاه هسته اصلی خود را که همان بازیکنان پرورش یافته در بارسلونا نظیر کاپیتان پویول، لیونل مسی، ژاوی هرناندز، ویکتور والدز و آندرس اینیستا بودند، حفظ کرد. در 17 ژوئن 2007، بارسا با به دست آوردن 50 امتیاز، با 16 برد، دو تساوی و تنها یک باخت در 19 بازی، رکورد بیشترین امتیاز نیم فصل لالیگا را جا به جا کرد. بارسا همچنین بعد از شکست دادن مایورکا موفق شد برای اولین بار بعد از 1988 به فینال کوپا دل ری صعود کند. 6 روز بعد، در 23 ژانویه، فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال (IFFHS)، بارسا را به عنوان بهترین تیم فوتبال جهان در 18 سال گذشته معرفی کرد. رده‌بندی بهترین باشگاه‌های تاریخ فوتبال جهان بر اساس نتایج تیم‌ها در رقابت‌های داخلی، از جمله لیگ و جام حذفی، رقابت‌های بین‌المللی در قاره‌های مختلف و نیز رقابت‌هایی که مستقیماً زیر نظر فیفا برگزار می‌شد، تعیین شد.
بارسا در دومین ال کلاسیکوی این فصل که در سانتیاگو برنابئو انجام می‌شد، موفق به خلق پیروزی تاریخی 6-2 شد، که با بیشترین گلی که بارسا تاکنون در آل کلاسیکو به ثمر رسانده برابری می‌کرد، و نیز با اقتدار‌ترین برد بارسا در ال کلاسیکو از سال 1970 محسوب می‌شد، زمانی که درخشش یوهان کرایف موجب پیروزی 5-0 بارسا مقابل رئال شد. در 6 می‌ 2009، تنها چند روز بعد برد تاریخی مقابل رقیب سنتی، بارسا در بازی برگشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان در ورزشگاه استمفورد بریج به مصاف چلسی رفت. در حالی که بازی اول بدون گل به پایان رسیده بود، در بازی دوم چلسی با گل دقیقه 8 خود 1-0 پیش افتاده بود، تا زمانی که در اوقات تلف شده، آندرس اینیستا با شوتی از پشت محوطه جریمه بازی را در دقیقه 93 به تساوی کشاند و بارسا به خاطر گل زده در خانه حریف راهی فینال شد. در 13 می بارسا با برد 4-1 مقابل اتلتیک بیلبائو در ورزشگاه مستایا، برای 25 اُمین بار قهرمان کوپا دل ری شد تا همچنان رکورددار این عنوان باقی بماند. تنها چند روز بعد، به خاطر باخت رئال مادرید مقابل ویارئال، دوگانه داخلی بارسا قطعی شد و بارسا قهرمانی فصل 2008-09 لالیگا را جشن گرفت. به کمک بازیکنان بی‌شمار پرورش یافته در بارسا، که تعدادشان از 11 باریکن اصلی به 7 نفر می‌رسید ویکتور والدز، کارلس پویول، جرارد پیکه، ژاوی هرناندز، آندرس اینیستا، سرخیو بوسکتس و لیونل مسی، و اندیشه‌های گواردیولا مبنی بر بازی هجومی و حفظ توپ، بارسا منچستر یونایتد، مدافع عنوان قهرمانی، را در 27 می‌ 2009 و در استادیوم المپیکو رم 0-2 شکست داد، تا سومین قهرمانی باشگاه در اروپا حاصل شود و سه گانه بارسا، که پیش از آن قهرمانی در لالیگا و کوپا دل ری مسجل شده بود، به دست آید. این نخستین باری بود که یک تیم موفق می‌شد این سه عنوان را در طول یک فصل تصاحب کند. در تابستان، باشگاه رکورد نقل و انتقالات خود را با هزینه کردن رقم 46 میلیون یورو (به اضافه ساموئل اتوو که 20 میلیون یورو ارزش گذاری شده بود) برای به خدمت گرفتن زلاتان ایبراهیموویچ شکست. در ادامه روند موفقیت‌های خود، بارسلونا توانست با گل‌های مسی و کرکیچ و پیروزی 3 بر 1 برابر اتلتیکو بیلبائو در بازی برگشت، قهرمانی سوپرلیگ اسپانیا را از آن خود کند و چهارمین قهرمانی خود را در یک فصل جشن بگیرد. اما این پایان راه نبود و تنها یک هفته بعد، بازیکنان بارسلونا هوای یک قهرمانی دیگر را در سر پروراندند و این بار در شهر موناکو و با گلزنی بازیکن جوان خود پدرو رودریگز لدسما، موفق شدند شاختاردونتسک اوکراین، قهرمان جام یوفا را از پیش رو برداشته و قهرمان سوپر جام اروپا شوند. انگار سرنوشت و خدا پپ گواردیلا را بسیار دوست دارند، چون بارسلونا و گواردیولا باز هم قهرمانی دیگری را به دست آوردند، اما این بار در سطح جهان و جام باشگاه‌های جهان. در فینال این مسابقات دو تیم بارسلونا و استودیانتس آرژانتین به مصاف هم رفتند. بازیکنان استودیانتس در نیمه اول گلی را وارد دروازه بارسا کردند. تا دقیقه 88 بازی تماشاگران، ستودیانتس را قهرمان می‌دانستند.اما تعویض طلایی گواردیولا، پدرو رودریگز، باز هم به داد بارسلونا رسید و در این دقیقه بازی را به تساوی کشاند. بازی به وقت اضافه کشید. در این وقت‌ها بود که لیونل مسی چند شب قبل از انتخابش به عنوان مرد سال فوتبال جهان، گل پیروزی بارسلونا را با سینه به ثمر رساند تا بارسلونا را جاودانه کند و 6 قهرمانی بارسلونا را برای این تیم و گواردیولا فراهم آورد.

ورزشگاه:

در سال 1957 درهای ورزشگاه عظیمی به نام نوکمپ به روی عموم گشوده شد. این ورزشگاه برای حضور نود هزار نفر گنجایش داشت که در زمان خودش حضور این تعداد تماشاگر برای دیدن یک مسابقه فوتبال بسیار عجیب بود. این ورزشگاه بزرگترین ورزشگاه جهان بود که در آن زمان ساخته شد. گنجایش این ورزشگاه پس از مرمت و بازسازی در سال‌های گذشته به یکصد و پانزده هزار نفر افزایش یافت. بارسا در این ورزشگاه موفق شد اولین جام اروپایی خود را در مقابل یک تیم لندنی بدست آورد و در نیوکمپ این تیم را با 6 گل بدرقه کند تا در بازی برگشت با کسب نتیجه مساوی دو بر دو به عنوان قهرمانی دست پیدا کند. طراح و معمار این ورزشگاه عظیم و مخوف شخصی به نام سانتیر بود. یادگاری وی برای همیشه نزد هواداران پر شور بارسا باقی خواهد ماند و مانند گذشته یک مکان مقدس برای آسولگرانا به حساب خواهد آمد.

افتخارات اروپایی و تیم رویایی

در خلال سال‌های 1990 تا 1994 یوهان کرایف به همراه «تیم رویایی» (لقب: این تیم در آن سال‌ها: Dream Team) موفق شد چهار بار پیاپی قهرمان لیگ اسپانیا شود. در سال 1992 بارسلونا در فینال لیگ قهرمانان اروپا موفق شد با گل دقیقه 111 رونالد کومان سمپدوریا که در آن زمان بسیار عالی بازی می‌کرد، را شکست دهد و اولین قهرمانی اروپا را جشن بگیرد. در همان سال بارسلونا با شکست دادن وردربرمن در نیوکمپ و با نتیجه دو بر یک موفق شد اولین سوپر کاپ اروپا را نیز بدست آورد. بازی رفت در آلمان و با نتیجه مساوی یک بر یک به پایان رسیده بود و بارسا در مجموع با نتیجه سه بر دو به پیروزی رسید. در سال‌های بعد نوار موفقیت‌های مردمی‌ترین تیم جهان ادامه داشت. بارسا همیشه محل حضور بزرگترین ستارگان تاریخ فوتبال دنیا بود. بازیکنانی چون مارادونا، روماریو، استوویچکوف، رونالدو و ریوالدو و بسیاری دیگر از ستارگان بزرگ فوتبال در دهه‌های قرن بیستم در بارسلونا افتخار آفرینی نمودند. پس از سه سال رویایی به همراه لوئیس ونگال که برای بارسا 2 قهرمانی و یک نائب قهرمانی را در لالیگا به همراه داشت، آبی و اناری‌ها دچار افت غیرقابل قبولی شدند. حتی بازگشت دوباره ونگال پس از 2 سال نیز نتوانست گره از مشکلات تیم بزرگ کاتالونیا باز کند و دست قهرمانان آبی و اناری برای 6 سال از جام‌های مختلف به دور ماند. بارسا در فصل 2003-2004 با خریداری بازیکن بزرگی همچون رونالدینهو توانست دوباره به همان تیم رویایی گذشته بدل شود، این در حالی بود که باشگاه‌های رئال مادرید و منچستر به شدت سعی داشتند با پیشنهادات وسوسه‌انگیز رونالدینهو را خریداری کنند، ولی وی با میل قلبی خود به بارسلونا پیوست تا با پیوستن به تاریخ این باشگاه نقش انکارناپذیری در موفقیت‌های بارسا داشته باشد. حضور خوان لاپورتا در راس هرم مدیریتی بارسا و اعتماد او به یک بازیکن بزرگ و یک مربی گمنام به نام فرانک ریکارد که در ابتدای راه مربیگری خود بود، و حضور بازیکنان ارزشمند باعث شد بارسلونا نه تنها دوباره به اوج اقتدار خود در اروپا بازگردد، بلکه چنان نمایش غرورآفرینی از بازی زیبا و فوتبال ناب و در عین حال کسب نتایج پر گل و جذاب را در معرض دید دوستداران فوتبال قرار دهد، که خیلی‌ها آن را بهترین تیم تاریخ بارسلونا و حتی بهترین تیم تاریخ فوتبال بدانند. بازیکنان بزرگ
یوهان کرایف افسانه‌ای
در سال 1973 مرد افسانه‌ای فوتبال هلند با بارسلونا قرار داد بست. بازیکنی تیز هوش، سریع و جنگنده که تکنیک منحصر به فردی داشت. حضور کرایف در بارسلونا به تنهایی برای شکست دادن رئال مادرید در آن سال‌ها کافی بود. در آن سال‌ها بارسلونا موفق شد با حضور کرایف رئال مادرید مغرور را که از طرف دولت وقت اسپانیا به شدت حمایت می‌شد با پنج گل در هم بکوبد. بارسا با حضور کرایف در بازی‌های بسیاری در مقابل رئال مادرید پر مدعا به پیروزی رسید و این آغاز افسانه کرایف در بارسلونا بود. در خلال این سال‌ها باشگاه بارسلونا هفتاد هزار عضو رسمی و ثبت شده داشت که این در آن زمان در نوع خود بی‌نظیر بود و یک رکورد محسوب می‌شد و هیچ باشگاهی در جهان وجود نداشت که این تعداد هوادار رسمی داشته باشد. یوهان کرایف در دسامبر 2009 که برای رونمایی از لباس جدید بارسلونا شرکت کرده بود از بارسلونا به عنوان تیم ملی کاتالان‌ها یاد کرد تا نشان دهد که بارسلونا همچنان نماد ملی‌گرایی کاتالان‌ها به شمار می‌آید.

دیگران:

آسنسی، آمور، باکرو، بگریستاین، سزار، کوکو، کرایف، لوئیز انریکه، فرر، گواردیولا، کلایورت، کومان، هانس کرانکل، کوبالا، لادروپ، گری لینکر، اواریستو، مارادونا، نیسکنز، کویینی، رامالتز، ریوالدو، روماریو، رونالدو، سادورنی، سامیتیر، شوستر، سرجی، آلن سیمونسن، سوتیل، استویچکف، اولوتی، والاسکو زامورا، زوبیزارتا، کوکو، کارلس پویول، دکو، والدس، رونالدینهو، ساموئل اتوو، لیونل مسی، ژاوی، اینیستا، ابراهیمویچ، تیری آنری، داویدویا، لوئیس فیگو، گاس هیدینگ (مربی).

رنگ پیراهن:

در مورد منشا و مبدا رنگ پیراهن بارسلونا، چندین روایت مختلف تاریخی وجود دارد که هر یک رنگ پیراهن بارسلونا را منتسب به موضوعی می‌دانند. طبق یکی از معتبرترین این روایت‌ها، انتخاب رنگ آبی و آناری به خوان گمپر، موسس باشگاه، نسبت داده شده است. اخیراً اما این نتیجه‌گیری به دست آمده است که ایده انتخاب رنگ آبی و اناری برای پیراهن بارسلونا، از تیم سوئیسی اف سی بازل گرفته شده، باشگاهی که گفته می‌شود گمپر در گذشته در آن بازی می‌کرده است. با این حال شواهد به دست آمده از نوادگان گمپر، نشان می‌دهد که موسس بارسا هرگز ارتباطی با باشگاه سوئیسی نداشته است.
منبع مقاله :
بهنام، امیر؛ (1390)، باشگاه‌های برتر فوتبال ایران و جهان، تهران: انتشارات پاسارگاد، چاپ اول.